आत्मा ग्रन्थको उदय: पहिलो पर्व— विश्वासघातको रात
🌩️ प्राचीन महायुद्धको प्रतिध्वनि
कथा दश हजार वर्षअघिको अग्नि, रक्त र अमर आत्माको वंशबाट सुरु हुन्छ।
धर्ती पातालसम्म चर्किएको थियो, प्रत्येक चिराबाट सल्किँदै गरेको रातो लाभाको धुवाँले आकाशलाई अँध्यारो छाताले ढाकेको। यो राक्षसी र मानवीय शक्तिबीचको अन्तिम महायुद्ध थियो—एक यस्तो संहार जसले सृष्टिको सीमा र सन्तुलनलाई नै तोड्दै थियो।
रणभूमिमा रुधिर र लासको दलदल जमेको थियो। राक्षसी सेनाको गर्जनमा आगो, फलाम, धुवाँ र मृत्युको भयानक गन्ध मात्रै थियो। मानवका राजा, महाराज वीराध्याय, फलामजस्तै कठोर तर युद्धले पूर्णतः थाकिसकेका, आफ्नो महान् राज्यको अपरिहार्य अन्त्य आफ्नै आँखाले देखिरहेका थिए।
ठीक त्यही निराशाको क्षणमा,
मृत सैनिकहरूको थुप्रो र राक्षसी छालाको भग्नावशेषबीचबाट एक दिव्य वृद्ध आकृति उठ्यो—
ती थिए ऋषि आत्मदेव। उनको सेतो जटा (लामो कपाल)ले हिमालको शिखरजस्तै काँध ढाकेको थियो, र उनका हातमा तेजोमय श्वेत अग्नि यस्तरी चम्किरहेको थियो मानौं उनले सूर्यको एक टुक्रा बोकेका छन्।
“समयले सृष्टिको सन्तुलन बिगार्यो!” आकाश थर्किने गरी उनले गर्जिए, “अब, आत्माको शुद्ध, श्वेत अग्नि जागोस्!”
एकै झट्कामा उनको हत्केलाबाट निस्केको प्रलयकारी उज्यालोले सम्पूर्ण रणभूमिलाई स्वर्गको प्रकाशले भरिदियो। त्यस आगोले दैहिक शरीरलाई नभई, राक्षसी आत्माको अन्धकारलाई भस्म पार्न थाल्यो। राक्षसहरूको असह्य गर्जन एकपछि अर्को गर्दै मौनतामा विलिन भयो।
केही क्षणमै धर्ती फेरि अविश्वसनीय रूपले शान्त भयो।
ऋषिले आफ्नो हत्केलामा एउटा सुनौलो तेज बोकेको सानो ग्रन्थलाई उतारे—
“यो आत्मा ग्रन्थ हो। यसमा सन्तुलनको शक्ति लुकेको छ। मानवले यसलाई युगौँयुगसम्म हेरचाह गर्नुपर्छ। तिम्रो वंशमा एक युगनायक जन्मिनेछ। उसले मात्र यो ग्रन्थ पढ्न सक्नेछ।”
त्यसपछि ऋषि आत्मदेव त्यही सेतो प्रकाशमा विलीन भए, र त्यो ग्रन्थलाई राजा वीराध्यायको हातमा छाडेर समय हजारौँ वर्ष अघि बढ्यो।
👑 आर्य वंशको उदाउँदो तारा— राजकुमार निल बायुपुत्र
हजारौँ वर्षपछि, आर्य वंशको एक शान्त र समृद्ध राज्य, जसको विशाल दरबारमा राजा आर्यमित्रले न्यायको शासन चलाइरहेका थिए।
उनका पुत्र— राजकुमार निल बायुपुत्र— १२ वर्षको उमेरमै आफ्नो तीक्ष्ण बुद्धि र असाधारण साहसले सबै मन्त्री र प्रजाको मन जितिसकेका थिए। उनको हँसिलो मुहारमा भविष्यको आशा चम्किन्थ्यो।
तर दरबारमा शान्तिको मुनि षड्यन्त्रको विष फैलिरहेको थियो। राजाका आफ्नै भाइ, काका रुध्रसेन— शक्ति र सिंहासनको असीम मोहले जसको आँखालाई अन्धो पारिसकेको थियो। उनको छोरा, राजकुमार दक्ष, अहंकारी, निर्दयी र निलसँग सधैँ ईर्ष्याको आगोमा जल्ने व्यक्ति थिए।
☠️ विश्वासघातको रात
एक मङ्सिरको रात, दरबारमा विजयको भव्य भोज आयोजना भयो।
राजा आर्यमित्र खुसी र गर्वले भरिएका, आफ्ना प्रजा तथा पाहुनाहरूलाई हृदयदेखि आशीर्वाद दिइरहेका थिए।
यत्तिकैमा, रुध्रसेनले आफ्नो हातले कलात्मक नक्काशी गरिएको एक सुनौलो प्याला लिएर राजालाई दिए—
“दाजु, तपाईं युद्धबाट थाक्नुभएको छ। यो विशेष पेय हो, स्वास्थ्यको लागि थोरै पिउनुहोस्।”
राजाले प्याला मुखमा लगाउँदै निश्छल हाँसो दिए, तर त्यो हाँसो क्षणिक रह्यो। प्याला ओठबाट हट्दा-नहटाउँदै उनको शरीरमा तीव्र कम्पन फैलियो। उनको हातबाट राजकीय तलवार भुइँमा खस्यो, र राजा आर्यमित्रको जीवित शरीर भुइँमा ढल्यो।
सारा दरबारमा आर्तनाद र हल्लीचाल्ली मच्चियो।
यो अस्तव्यस्तताको बीचबाट रुध्रसेनको भयानक आवाज गुन्जियो—
“राजालाई विष राजकुमार निलले दिएको हो! सिंहासन हडप्ने यो बालकको दुस्साहस!”
सारा नजर, आक्रोश र अविश्वासले भरिएर, बालक निलतर्फ फर्कियो।
१२ वर्षीय निल आफ्ना पिताको मृत शरीर नजिकै डरले रोइरहेको— “मैले... मैले केही गरेको छैन! म निर्दोष छु!”
तर षड्यन्त्रको धुवाँ यति बाक्लो थियो कि, कसैले उनको निर्दोष आँसु देख्न सकेनन्।
त्यही रात, भविष्यको नायकलाई फलामका जञ्जीरले बाँधियो र दरबारको गहिरो, अँध्यारो कालकोठरीमा फ्याँकियो।
भोलिपल्ट बिहान, रुध्रसेन आफूलाई नयाँ राजा घोषणा गरे।
🕳️ जेलको पीडा र ननिभेको आगो
जेलको कालकोठरी अँध्यारो, चिसो र निर्दयी थियो। पानी चुहिने ढुंगाको भित्तामा, निलको नाम “निल” कोरिएको थियो— र त्यसैमाथि ईर्ष्यालु हातहरूले कोरेका थिए— “देशद्रोही”।
निलको बाल्यकालको क्रूर मजाक उडाउन, दक्ष, उनका काकाको छोरा, प्रायः राति आउँथ्यो—
“राजकुमार? अब तिमी यो राज्यको दास हौ,” दक्षको हाँसो जङ्गली थियो, “मेरा बुवा राजा छन्, र तिमी यहाँ सड्नेछौ।”
कहिले घुँडामा लात, कहिले दिनभर पानी नदिई भोकै राख्थे। शारीरिक पीडा असह्य थियो।
तर निलको आँखामा लुकेको प्रतिशोधको आगो कहिल्यै ननिभ्थ्यो— उनको आत्मामा अझै केही बाँकी थियो।
📜 भित्ताको रहस्य र ग्रन्थको आगमन
एक भयानक आँधीको रात, बिजुलीको चमक जेलको साँगुरो झ्यालबाट भित्र आयो।
चम्किलो प्रकाशमा, पुरानो र चिसो भित्तामा केही चम्किएजस्तो निलले अनुभव गर्यो।
ऊ उठेर नजिक गयो।
त्यहाँ पुरानो, अपरिचित लिपिमा तीन शब्दहरूको चिन्ह कुँदिएको थियो: “आत्मा ग्रन्थ खुल।”
निलले असाध्यै डर र कौतुहलताले आफ्नो हात चिन्हमा राख्यो।
उसको स्पर्शले भित्ताभित्रबाट धुलो झर्यो, र त्यसको सट्टा एउटा अद्भूत शक्ति प्रवाहित भयो। ढुङ्गाको त्यो टुक्रा चमत्कारिक रूपले खुल्यो र त्यसैबाट एउटा सानो, प्राचीन पुस्तक “आत्मा ग्रन्थ” खस्यो।
सुनौलो आवरण, जसको किनारमा पुरानो नक्काशी थियो, र भित्रका अक्षरहरू हिउँ जस्तै सेता र चम्किला थिए।
निलले पुस्तक खोलेर पढ्न खोज्यो...
तर अक्षरहरू चलायमान थिए। कहिले हराउँथे, कहिले भुमरीमा घुम्थे। उसले जति पढ्न खोज्यो, अक्षरहरू ज्वालाजस्तो चम्किन्थे— कुनै पनि शब्द स्थिर हुँदैनथ्यो।
“यो... के हो? मैले किन पढ्न सक्दिनँ?”
जेलको बाहिर हावा गर्जियो, बिजुलीले आकाशलाई चिरिरहेको थियो। निलको शरीरमा असाध्यै कम्पन फैलियो— तर पुस्तक फेरि बन्द भयो, मौनतामा।
🌀 अन्त्य— अनुत्तरित प्रश्नहरू
आँधी सकियो, र रात फेरि अन्धकारमा हरायो।
निल त्यो सुनौलो ग्रन्थलाई छातीमा टाँसेर कोठरीको कुनामा अडिएर सोच्छ—
“यो दिव्य ग्रन्थ कसरी पढ्ने होला?”
“के यो मेरो पिताको मृत्यु र हजारौं वर्षअघिको इतिहाससँग जोडिएको छ?”
“के म यो कालकोठरीबाट कहिल्यै बाहिर निस्कने छैन?”
त्यो भयानक पीडा र आशाको बीचमा निलको आँखा बन्द भयो, र उसको वरिपरि अदृश्य हावाले हौसला दिएझैं बग्न थाल्यो— जस्तै कुनै सुप्त शक्तिले उसलाई भित्रबाट जागाउन खोजिरहेको होस्।
Episode 1 समाप्त